Mientras en España, mentira es casi sinónimo de política, en Brasil, ningún grupo político con representación parlamentaria cuestiona la existencia real de la alienación parental (o implantación de falsa memoria, o abuso de poder parental o como se le quiera llamar). Brasil no niega lo evidente mientras España, no solo niega lo evidente, sino que subvenciona la mentira con dinero público.
Seguindo a tramitación da Lei sobre a Alienacion Parental na Cámara dos Deputados do Brasil podemos comprobar que os informes das duas comisións lexislativas polas que pasa (unha a de Seguridade Social e Familia, e outra a de Constitución e Xustiza e de Cidadania) conteñen argumentación clara e similar e son aprobados, nos dous casos, por unanimidade.
Paga a pena ler estas 36 páxinas, porque permite comprobar que ninguén, de ningún dos grupos políticos con representación parlamentaria, cuestiona a existencia real da alienación parental (ou implantación de falsa memoria, ou abuso do poder parental, ou como se lle queira chamar), nin a necesidade de lexislar e definir claramente que comportamentos deben ser inibidos, dándolle un mandato claro aos xuices e tribunais para que empreguen todos os recursos que sexan necesarios, que son, segundo o orden crecente da gravedade da alienación: advertencia ao alienador, ampliar o réxime de convivencia familiar en favor do proxenitor alienado, multa ao alienador, acompañamente psicolóxico ou biopsicosocial, alteración da custodia para a custodia compartida ou a sua inversión, fixación cautelar do domicilio, e suspensión da autoridade parental.
